Ochrony konserwatorska rezerwatów i parków narodowych

Ochrony konserwatorska rezerwatów i parków narodowych. Ich praca oraz sprzyjające warunki i zrozumienie, jakie Ochrona Przyrody znalazła w warunkach Polski Ludowej, pozwoliły na jej rozwój do stanu prawnego i organizacyjnego. Szczególnie cenne twory i obiekty przyrody podlegają w Polsce przepisom ustawy o ochronie przyrody z 7 kwietnia 1949 r. i są przedmiotem ochrony konserwatorskiej. W stosunku do rezerwatów i parków narodowych, poza niewątpliwie najważniejszą ochroną specyficznej dla każdego obiektu wartości, pożądane jest, by przez włączenie do sieci racjonalnie rozmieszczonych obiektów przedstawiały one wszechstronnie różnorodność warunków fizjograficznych kraju, jego flory, fauny, budowy geologicznej itd. Powinny one również służyć jako obiekty porównawcze w tym zakresie dla różnych regionów kraju. Z tych względów w pełni uzasadnione jest np. utworzenie w określonym miejscu rezerwatu, nawet o bezpośrednich walorach nieco mniejszych niż w innym podobnym obiekcie, jeżeli dzięki temu uzyskuje się bardziej właściwą sieć rezerwatów.