Gruzja – Środowisko przyrodnicze.
Środowisko naturalne niewielkiej Gruzji cechuje wyjątkowa różnorodność. Morskie plaże i eukaliptusowe lasy, doliny, którymi płyną rwące, górskie rzeki, stepy i pustynie, obok których rozciągają się uprawy winorośli, a przede wszystkim, wysokie góry z zaśnieżonymi szczytami. Pośród niej naturalnie wyrastają skarby europejskiej cywilizacji: klasztor w skale na półpustynnych stepach z zachowanymi, średniowiecznymi, sakralnymi malowidłami – Dawid Garedża, Tsminda Sameba – świętość Gruzinów na tle majestatycznego Kazbeku (5047 m n.p.m), cerkiew Dżwarii u skrzyżowania dwóch rzek Aragwi i Mtkwari (14 km od Tbilisi). Choć w zachodnich regionach kraju panują wręcz subtropikalne warunki – gorące wilgotne lato, łagodna zima, bujne lasy podzwrotnikowe z wieloma wyjątkowymi gatunkami, pięknymi palmami, herbacianymi polami czy gajami mandarynek – to przy dobrej pogodzie z nadmorskich plaż dostrzec można ośnieżone pasma górskie Wysokiego Kaukazu. To oddalona 200 km od wybrzeża Swanetia i jej dumne szczyty: dwuwierzchołkowa Uszba (4 700 m n.m.p.), największa piramida Kaukazu – Tetnuldi (4 863 m n.p.m.) i wznoszący się grzebień Szchwary (5 068 m n.p.m.). Czuć tu zapach ręcznie koszonej trawy a w głębokich, zielonych wąwozach, słychać szum rwących górskich rzek i potoków. Na szpiczastych skałach wznoszą się średniowieczne wieże czy wczesnochrześcijańskie kościoły ze świętymi freskami z X wieku. Wioski z kamieni do dziś zachowały wygląd i atmosferę średniowiecznych osad, a wysokie obronne wieże pokazują bogactwo i dumę każdego, swańskiego rodu. Jedną z nich jest Uszguli, najwyżej położona, wciąż zamieszkała wioska w Europe (2200 m n.p.m.). Tu, podczas krótkiego spaceru można dojść do pozostałości po dawnym domu letniskowym królowej Tamar, skąd przy dobrej pogodzie można ujrzeć Elbrus (5642 m n.p.m.). To najwyższy kaukaski szczyt, który leży wprawdzie już w Rosji, ale zaledwie w odległości 10 km od północnej granicy Gruzji. Reasumując, na obszar Gruzji przypada około 25% całej powierzchni łańcucha Kaukazu Wielkiego i 70% jego południowych stoków.
Na terenie całego kraju licznie występują rozmaite wody mineralne. Wśród 120 sklasyfikowanych źródeł aż 30 dostarcza wody termalne, czyli o temperaturze powyżej +20°C. Również gruzińska stolica słynie z leczniczych wód mineralnych. W samym Tbilisi biją gorące źródła wód siarkowodorowych i metanowych. Zresztą nazwa miasta ściśle wiąże się z tymi źródłami. W 7 wieku król Wachtang Gorgasali przeniósł stolicę państwa wschodniogruzińskiego do Tbilisi. Legenda głosi, iż podczas polowania król ten ustrzelił bażanta, który spadł w miejscu, gdzie wypływają gorące wody. Kiedy królewski orszak dotarł do źródeł okazało się, że ptak był już ugotowany. Stąd też władca nadał miastu miano pochodzące od przymiotnika „tbili” (თბილი) – ciepły.