Najważniejsze cechy agroturystyki.
Pojęcie agroturystyki pojawiło się w naszym kraju stosunkowo niedawno, a w polskiej literaturze naukowej jest spotykane nader rzadko. Agroturystyka (czy też, jak chcą niektórzy, agroturyzm) wchodzi w obręb zdecydowanie szerzej definiowanej turystyki wiejskiej, czyli formy rekreacji odbywającej się na obszarach „prawdziwej wsi” i obejmującej wiele rodzajów aktywności związanej z turystyką pobytową, krajoznawczą, aktywną, specjalistyczną, kulturową itp. Drzewiecki (1995) określa agroturystykę jako ,formę wypoczynku odbywającego się na terenach wiejskich o charakterze rolniczym, opartą o bazę noclegową i aktywności rekreacyjne związane z gospodarstwem rolnym lub równoważnym i jego otoczeniem (przyrodniczym, produkcyjnym i usługowym)”.
Typowy odbiorca agroturystyki, tak w innych krajach, jak i w Polsce, jest mieszkańcem miasta spragnionym ciszy, spokoju oraz otwartych przestrzeni, z dala od pełnego stresów i zgiełku życia metropolii. Interesują go zwłaszcza różne formy rekreacji na wolnym powietrzu, odkrywanie przyrodniczych i kulturowych walorów krajobrazu oraz folklor i wiejski styl życia. Tacy turyści to często ludzie aktywni, zainteresowani krajoznawstwem i ekologią. Najczęściej dysponują własnym samochodem i często organizują swoje wakacje samodzielnie, bez pośrednictwa biur turystycznych. Jeśli spędzą urlop w spokoju, z poczuciem bezpieczeństwa i wyjadą zadowoleni, to prawdopodobnie powrócą do tych samych miejsc, a informacje o gospodarzach przekażą swoim znajomym.
Jak widać, agroturystyka jest adresowana raczej do turysty indywidualnego, a w mniejszym stopniu do grup zorganizowanych. Rozróżnienie to ma ważne implikacje, zwłaszcza w zakresie informacji, promocji i dystrybucji, a wreszcie organizacji pobytu i atrakcji turystycznych.