Dżakarta Ośrodek przemysłowy

Ośrodek przemysłowy

W Dżakarcie rozwinął się przemysł: metalowy, maszynowy, stoczniowy, odzieżowy, włókienniczy (głównie bawełniany), skórzano-obuwniczy oraz przetwórstwa spożywczego. Miasto jest również eksporterem kauczuku, herbaty i kawy; ma także wielowiekowe tradycje rzemiosła i handlu. Wyrabia się tu meble z rattanu – taniego i popularnego tworzywa. W całej Indonezji rośnie ponad 600 gatunków drzew, krzewów i pnączy, które znajdują zastosowanie w tej gałęzi przemysłu. Dżakarta jest ważnym węzłem komunikacji drogowej, kolejowej i lotniczej, a także portem handlowym i morską bazą rybacką.

Pająki w cieście

Podstawowym składnikiem tutejszej kuchni jest ryż, który spożywa się pod różnymi postaciami. Nasi goreng to ryż smażony, a lontong – ryżowe minikrokiety podawane z kurczakiem gotowanym w kokosowym mleku. Prawdziwym specjałem jest czarny ryż, do którego przyrządzenia również używa się mleka kokosowego, a podaje się go z plasterkami banana. Tubylcy zachęcają do skosztowania pająków w cieście oraz pieczonych bananów, które można tanio kupić na ulicznych straganach. Dla bardziej wybrednych i przezornych turystów są restauracje. Standardową potrawą jest tu sate – kawałki mięsa nadziane na patyczki, pieczone na ruszcie i podawane z sosem z orzeszków ziemnych albo sojowym.

Tancerki i teatr

Dla mieszkańców Dżakarty muzyka jest niemal religią, narkotykiem. Ma w sobie coś z czarów i stanowi istotę tajemnic Jawy. Elementem codzienności jest też taniec. Turyści w restauracjach podziwiają pląsające z ogromną gracją Jawajki. Pięknie, bogato ubrani i tancerki ruchami swojego ciała opowiadają historie, w których zawsze zwycięża dobro, a księżniczka poślubia szlachetnego księcia. Będąc w Dżakarcie, nie sposób nie zetknąć się z wayang. Ten słynny jawajski teatr cieni powstał w XI w. i przez kolejne stulecia pełnił funkcje nie tylko artystyczne, ale również religijne oraz społeczno-wychowawcze. Prezentowano w nim przedstawienia o treściach mitologicznych, sztuki historyczne oraz obyczajowe. W czasach kolonialnych aktorzy głosili hasła niepodległościowe, a po uzyskaniu niezawisłości – ideały nowej symboliki państwowej, co miało się przyczynić do integracji wieloetnicznego społeczeństwa. Współczesny wayang przestał być sztuką elit i dociera do szerokich warstw społecznych Indonezji.